چطوری آرومم میکنی ؟؟

یه آدم هایی هستن تو دنیا که مثل همزادت هستن ، وقتی کنارشونی خودتی ، خود واقعیت ، با نگاهشون آرومت میکنن و حرف هاتو از نگاهات میخونن و تو هم حرف دلشون رو از نگاهشون . وقتی پیششون هستی گذشت زمان معنی نداره حتی دلت نمیخواد پلک بزنی که مبادا یک لحظه دیدنشون رو از دست بدی اگه چندین ساعت هم باهاشون حرف بزنی و نگاهشون کنی خسته نمیشی و حرفهات هیچوقت تمومی نداشته باشه و دلت میخواد ازشون بپرسی چطوری آرومم میکنی؟؟! ولی خوب وای به روزی که نباشن ، این میشه آغاز بزرگترین رنج دنیا که خنده رو برات گریه میکنه و باعث میشه هیج چیزی این دنیا خوشحالت نکنه ، وجودت پر بشه از حسرت ، قلبت شوقی برای تپیدن نداشته باشه و چشمات شوق دیدن رو از دست بده . دلت بخواد به یه خواب عمیق و طولانی فرو بری که شاید به تعبیری بشه بهش گفت مرگ تا شاید آرامش بگیری.